Hiçlik..

Şimdi aklımın en derin köşesinde en dolu haliyle bir hiçlik duygusu peydah oldu..elime geçen her güzelliği mahvediyor olmanın pişmanlığını hissettiğim bir hiçlik duygusu..her seferinde en çok korktuğum şeylerin başıma gelmesi,sevdiğim insanları kaybetmenin eşiğine gelmem ve yapmış olduğum bir sürü saçmalıktan sonra oturup birde bunları yazmaya çalışmak en kötü hatırlama şekli..yaşarken ölüyor olmanın verdiği acımasız duygu,içimde bir yerlerde beni katlediyor..artık dayanamıyorum diye bağırmak geliyor içimden her bitişten sonra ama bunu kendine yakıştıramıyor yüreğim..bunu kendine yakıştıramayan yüreğim ne zulümler yapıyor sevdiklerine..ben buna bir çare bulamıyorum artık,mutluluğum paylaştıkça azalıyor..yani mutlu olmak varken onu bile beceremiyorum..kendimi tekrarlamaktan öteye gidemiyorum,sonumu bende göremiyorum ve artık bittiğimi resmen açıklıyorum.